I did it! Mijn tweede halve marathon. En wel door Disneyland Parijs! Wat een ervaring, echt te gek!
Net als vorige week bij mijn Damloop zal ik je weer meenemen door mijn race…
Terwijl ik dit type zit ik in de auto, terug naar Nederland. Hoewel ik kapot ben door de inspanning vroeg op de zondagochtend, zit ik ook nog vol energie om mijn verhaal te typen. Daarnaast staan mijn benen in de fik. Maar echt. Mijn spieren doen nu al zoooo’n pijn, dat ik besloot te baden in Tijgerbalsem. Anders kan ik nooit meer lopen. Althans, zo voelt dat nu.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
De meiden van Girls Love 2 Run nodigden mij zo’n 2 maanden geleden uit voor de halve marathon in Disneyland Parijs. Je begrijpt: deze kans laat ik natuurlijk niet aan me voorbij gaan. Ik trainde de afgelopen tijd zo’n 2 keer per week om helemaal race ready aan de stad van de 21km van Disney te staan.
We vertrokken vrijdagochtend vroeg met het hele Nederlandse run team. Een aantal bloggers, blogger kids en meer gezellig gezelschap. De dames van Disney wachtten ons op op het station en trokken ons de Thalys naar Parijs in. Eerste klasse. Love it. 3 uurtjes later stond ik op het treinstation van Disney. Easy! 
De vrijdag en zaterdag waren we vrij om ons te vermaken in de Disneyparken. Dit deed ik vrijdag met Jet (van Nieuwkerk) en zaterdag met mon amour, die toevallig in de buurt van Parijs was en me kwam aanmoedigen. Zaterdagavond vroeg naar bed, want… zondagochtend, de ochtend van de race, wordt een vroegertje! 
Zondag, de ochtend van de halve marathon.
5.15 gaat de wekker. Holy f*ck. Das vroeg. Maar goed, georganiseerd dat ik ben had ik alles gister al klaar gelegd. Dus een half uur later stond ik met mijn Minnie Mouse oren hartstikke klaar in de lobby. Met de hele Nederlandse groep afgevaardigden vertrokken we naar de start. 
Hoewel het overdag mega lekker weer was in Parijs, was het om 6u ’s ochtends nog stervenskoud. Ja, organisatie, daarom was een uur of twee later aan de start geen overbodige luxe geweest. Gelukkig was daar de vuilniszak, die ik zonder gene aantrok. Stond ons prachtig. En het was warm. Wat wil je nog meer? 
Ik loop met Annemerel naar ons startvak, waar we Marit en nog een aantal meiden treffen. Gezellig! Het duurt allemaal nog even, maar dan is het zo ver: rond 7.15 krijgen wij ons startschot en weg zijn we! 
Ik loop de eerst 5 km met de meiden en Mari (Disneylover pur sang). Gezellig! We lopen door Walt Disney Studio’s. Waar ik een dag eerder nog in de achtbaan dook, rende ik nu door het park. Daarna was het uiteraard de beurt aan het Disneypark, het echte werk! We rennen het hele park door. Zigzaggend langs de Space Mountain, over Main Street, door Fantasyland en uiteraard DOOR het grote roze sprookjeskasteel van Doornroosje. Helemaal te gek. Dat begrijp je. Hulde trouwens aan het Disney personeel. Hun aanmoedigingen zijn hartverwarmend en mega motiverend! Van high fives, tot het roepen van je naam, muziek, dansjes… ze deden het allemaal. 
Ik moest al voor de start mega nodig piesen (jaja) maar bij gebrek aan dixies (hoe moeilijk kan het zijn) pak ik nog net voordat we het park verlaten een wc’tje. Een PR plassen heb ik in elk geval neer gezet vandaag.
En doorrrrrrr.
Na mijn plaspauze verlaten we het park. Ik haal de meiden weer in en loop nog een tijdje met hen. Daarna gaat mijn muziekje op en ren ik alleen verder. Ik denk vanaf een km of 6.
Vanaf de allereerste kilometer voelde ik helaas al mijn stramme kuiten en bovenbenen. Shit. Dat zijn natuurlijk de naweeën van de Damloop die ik vorige week liep. Ik liep toen een PR maar wist eigenlijk gelijk al dat dit niet slim was. Ik heb toen echt te veel gegeven, waardoor mijn benen na exact een week nog niet klaar waren voor de halve marathon. Eigen schuld dikke bult.
Daarom besluit ik vandaag in elk geval niet voor een PR te gaan, maar echt te genieten van de unieke run door Disney. Doel: uitlopen en genieten!
Inmiddels zijn we 6 km verder, ik loop een stuk alleen en het gaat prima. Conditioneel een eitje, zere benen helaas wel.
Na een tijdje kom ik Tinkerbell tegen, in het dagelijks leven ook wel bekend als Rosalie, een van de Nederlandse afgevaardigden. Ik loop ook een aantal kilometer met hen. Gezellig kletsen. Dat breekt lekker de run door midden.
Ik loop nog steeds prima, al doen mijn benen wel echt, echt heel veel zeer. Ik voel dat ik daardoor niet zo snel ben als anders. Je loopt toch zwaarder, strammer. Super balen. Maar goed, ik weet dat ik op dit tempo de boel makkelijk ga uitlopen. En dat is ook wel eens fijn, niet met je tong op het asfalt, en met sterretjes in je ogen over de finish. Gewoon doorlopen Dais, niet miepen, spierpijn gaat wel weer over.
Rond 15 km ren ik weer verder, alleen, in mijn eigen tempo. Gaat lekker! Ik maak wat foto’s, zie een berichtje van mijn moeder en besluit haar te bellen! Ik draag zo’n Avanca draadloze headset, dus dat gaat gewoon. Ze is nogal verbaasd: “huh? Ben je al binnen?” “Nee mam, ben bij 16 km.” “Maar je belt me en hijgt amper?” “Nee joh, gaat lekker! Dacht gezellig: even bellen!” “Okay, nou leuk! Zet ‘m op, trots op je!” :Yessss, thanks, love you!!!” Leuk!
Ik ben er bijna. Nog 5 km. Heerlijk als je echt kunt gaan aftellen. Omdat ik me nog steeds goed voel en het conditioneel me best makkelijk afgaat, besluit ik te versnellen.
De laatste kilometers in…
Mijn vriend staat voor het hotel, bij kilometer 19 mij aan te moedigen. Zo leuk!! Dat geeft nog een laatste bubs energie. Gas erop Dais, nog maar 2 kilometer.
Vlak voor het eind zie ik een wandelende Tinkerbell (een andere dan eerder – Tinkerbell was een populair pakje). Ze zit er helemaal doorheen. Ik moedig haar aan weer te gaan rennen en en samen rennen we hand in hand een stuk door.
En dan, het moment waar iedereen al bijna 21 km op wacht: de finish is in zicht. Ik trek er een laatste –behoorlijk goede sprint uit – al zeg ik het zelf. Iets wat me met de Damloop echt niet meer lukte, maar nu met gemak. Yes! Over de finish. Dikke vette high five van Mickey & Minnie. I did it!
Flash forward, ik zit in de auto, bijna weer thuis inmiddels.
Mijn benen doen niet normaal zeer. Echt spierpijn 2.0. Wat zeg ik: 8.0. Holy moly. Bijzonder dat je tot de finish redelijk ‘makkelijk’ loopt, maar zodra je dan klaar bent en wandelt, kan je niks meer. Traplopen? Vergeet het maar. Soepel op de WC gaan zitten. Helaas. Een auto in- of uitsappen? Too bad… Als ik me nu bedenk dat het pas 6 uur na de run is en het al zo voelt, durf ik niet aan morgen en overmorgen te denken.
Qua ‘spierpijn’ en stramme spieren was het echt een zware run. Maar ik probeerde dit gevoel en deze gedachten zo veel mogelijk uit te schakelen. En dat lukte aardig. Conditioneel ging de run me echt gemakkelijk af. Ik liep wel wat rustiger dan tijdens de Damloop, dus ik kwam veeeeeeeel fitter de finish over dan vorige week. Fijn!
De halve marathon van Disneyland Parijs… Ik vond het een mega toffe ervaring en had het voor geen goud willen missen. Ik ben apetrots op mezelf en alle andere lopers: WE DID IT! 
X Daisy
Wat een topper ben je toch zeg. Mega trots op je. xxx
thnx mam!!!