Damloop run verslag | PR of geen PR?!

Wat is dat toch met mij? Bij twee van de drie gelopen Dam tot Damlopen besloot ik een dag van te voren pas mee te doen. Dat gebeurde mijn allereerste keer zo’n 5 jaar geleden. En afgelopen weekend was het weer het geval! Ik zal je even het hoe, wat en waarom uitleggen en verslag doen van de race!

Aanstaande zondag, 25 september, loop ik de eerste halve marathon in Disneyland Parijs! Ik kreeg zo’n 2 maanden geleden een uitnodiging. Aangezien dit de eerste en misschien wel de laatste halve marathon door Disney is, wil ik deze kans niet aan me voorbij laten gaan. En ook de uitdaging van het trainen voor een duidelijk doel zag ik wel weer zitten.

Zo startte ik een week of 7 geleden met trainen. Ik liep twee keer per week volgens een schema van Prorun. Ook al heb ik het afgelopen jaar maar weinig hardgelopen, ik heb wel een goede basisconditie. Dus dat moet wel lukken met trainen voor die 21 km in 2 maanden. Hoop ik. De eerste 5 weken gingen netjes volgens schema. Tot ik naar Ibiza ging…

Begin september ging ik een weekje detoxen op Ibiza. Omdat je vrij weinig calorieën binnenkrijgt, is je energielevel wat lager. Een lange run zat er dus niet in. Toch ben ik in dat weekje drie keer gaan hardlopen. Het waren korte runs, zo rond de 5 km, op een vrij laag tempo. De heuvels, de temperatuur en het gebrek aan energie verlangden dat van me. Maar, beter iets doen, dan niets, dacht ik zo.

De 5 dagen erna was ik ook op Ibiza, maar uit de retreat. Veel uitslapen, lekker uiteten, wijntje erbij, avondje op stap, maar niet hard gelopen. Dat doe ik wel weer als ik terug ben. Dacht ik. Ik ben nu een week thuis maar kon de eerste dagen niet lopen. Slecht slapen en keelpijn waren de boosdoeners. Ik raakte een beetje in paniek. Ik vertrek 23 september al naar Parijs voor de marathon. En je mag een paar dagen vooraf niet meer lopen in verband met je herstel. Wanneer moet ik dan die laatste lange afstand lopen?! Ik had nog niet meer dan 13 km gelopen in training, en wilde ECHT nog een keer 16 km lopen.

Okay Dais, geen paniek. Loop zondag gewoon 16km in training. Dat was het plan.

Tot ik een dag ervoor hoorde dat op zondag de Damloop zou plaatsvinden. En laat dit nu precies 16,09 km (10 Engelse mijl) zijn. Perfect! Een ‘wedstrijd’ lopen vind ik zo veel leuker en meer motiverend dan 16km zelf trainen. Dit ga ik dus doen!

Snel op zoek naar een startbewijs die ik vond bij Yasmine, een ex-collegaatje die toevallig om de hoek woont. En zo stond ik zondag aan de start als Yasmine.

Hoe ging de Damloop?

Ik heb de Damloop twee keer eerder gelopen. Ik liep toen een tijd van 1.24 en 1.22. Best wel snel! Aangezien ik nu niet helemaal fit was door de keelpijn en ook al even niet had getraind door Ibiza was mijn Damloop doel uitlopen en zo vertrouwen krijgen in de 21 km over een week. Maar… Dais zou Dais niet zijn als ze toch weer een wedstrijd met zichzelf aan ging. Luister…

Ik vertrek als een van de laatste in het startvak om 11.45u. Ik had een half uur ervoor nog een dubbele espresso en een banaantje naar binnen gewerkt voor extra energie. Top. Behalve dan dat ik 5 minuten voor de start naar de WC moest. Crap. Rennen over Amsterdam CS, mensen opzij beuken (excusez-moi)… ach, dat was dan maar mijn warming-up.

Ik ga van start! Nike+ Runclub appje op mijn telefoon aan, een lekker muziekje door mijn draadloze headset van Avanca en natuurlijk mijn nieuwe sporthorloge van Samsung om én aan. Techniek staat voor niets he! Als een kilometer niet getracht wordt, heb je ‘m niet gelopen! 😉

De eerste 2 km  is het enorm druk op de route. Zeker als je als een van de laatste in je vak start en wel een goed tempo hebt. Hink stap sprong langs de mensen dus. Pas na de IJtunnel wordt het iets rustiger. Ik merk na 3km dat ik wel echt hard loop, wat niks voor mij is. Ik start meestal trager en wordt naarmate de run vordert sneller. Dit keer niet. Ik start met een pace van zo’n 4:56. Hmmm. Te hard vraag ik me af? Als ik op mijn horloge de melding krijg dat ik met deze snelheid eindig met een tijd van 1u 18min, word de streber in mij blij. Heel blij! OMG, dat is een dik PR. Maar ook dan begint de tweestrijd in mijn hoofd.

• ‘Dais, je kan een PR lopen. 1.18!! Hoe vet’.
• ‘Dais, leuk deze snelheid, maar je hebt pas 3 km erop zitten. Je moet er nog 13.’
• ‘Fuck it Dais, doorlopen, je bent een machine. Dit kan je’.
• ‘Hmmm… je bent te snel gestart, dit gaat je nooit lukken’.

Ik besluit voor het stemmetje van de doorzetter te gaan. Dit kan ik!

Ik loop lekker. De kilometertjes gaan voorbij. Bij 7,5 km krijg ik het ineens heel zwaar. Maar echt. Zijsteek, moeilijk ademhalen, weinig energie… fuck. Wat nu? Vlak voor de 8 km kan ik niet meer. Maar echt niet. Ik besluit een stukje te gaan wandelen. Ik? Wandelen? Ga ik dat doen? Ik heb nog nooit gewandeld tijdens een run. Maar ik moet wel… ik wandel niet veel langer dan 20-30 sec. Maar neem een paar hele diepe, bewuste teugen adem. Ik moet in deze paar seconde weer alle energie opdoen voor de tweede helft. Ik zet de knop weer om. Gaan met die banaan.

Ik loop daadwerkelijk weer lekker! Zijsteek weg, energie terug. Mede dankzij fruit dat wordt uitgedeeld. Inmiddels is me opgevallen dat er een jongen de hele tijd in hetzelfde tempo of iets voor me loopt of iets achter me. Grappig. We lopen het zelfde tempo. Elke keer als ik hem voorbij ga, is hij mij niet veel later weer voorbij. Hij wil zeker niet ingehaald worden door een chick 😉 Van km 8 tot 12 gaat het goed. Ik loop echt lekker. Maar bij 12 wordt het toch wel weer zwaar. Het is aftellen nu Dais, 75% zit er al op. Door de warmte heb ik het bloedheet. Bij een waterpost besluit ik heel dramatisch de spons en het water over me heen te gieten. Heeeeeerlijk. Gas er op, en gaan. Bij 14km haal ik ‘de jongen’  weer in en spreek hem met een grijs aan: “zo, wie zal er gaan winnen?!” Hij denk dat hij dat gaat doen. Ik weet natuurlijk wel beter 😉 Haha! Nee hoor! Mijn doel is om op 1.20u te eindigen. Die van hem ook. Inmiddels zie ik op mijn Samsung Gear Fit2 dat mijn verwachte eindtijd wel al wat gezakt is. 1.19… Doorlopen dus.

Maar djeez, wat heb ik het zwaar van km 14 tot de finish. Normaliter weet ik er altijd nog wel een eindsprint uit te trekken. De laatste km versnellen en de laatste 200m echt sprinten. Maar dat gaat niet meer. Echt niet. Ik ben op. Ik zie ‘de jongen’ zelfs 50m voor me lopen. Succes ermee denk ik. Ik probeer nog wat te versnellen, maar tevergeefs. De finish komt dichterbij, yes!! Rennen Dais, de laatste meters, niet vallen. Ha! Yes, gefinisht! Thank god, het is klaar. Ik heb serieus moeite om overeind te blijven. Maar 2 slokken water en een paar keer diep ademhalen, en het gaat weer.

Zo, ik ben wel klaar voor die halve marathon in Disney volgende week!

Ik vergat zowel mijn app als horloge direct na de finish uit te zetten, dus mijn exacte eindtijd wist ik niet gelijk. Even wachten op de officiële uitslagen op de site.

1.20.05! Niet die 1.18 waarop ik hoopte op km 3, maar wel een PR! Ik liep ‘m 2,5 minuut sneller dan mijn PR van 2 of 3 jaar geleden. Dus ik ben super blij en tevreden. Ik ging vooraf niet voor een PR, maar liep ‘m toch. Ik zeg: 30, maar in topvorm 😉

O ja, mocht je je afvragen wie er gewonnen heeft. ‘De jongen’ of ik? IK! Yes! Hij finishte eerder, maar was blijkbaar ook eerder gestart. Ik was 2 minuten sneller… 😉

Liefs,

Daisy

Heb jij de Damloop ook gelopen? Hoe ging het? Laat het me weten in de comments hieronder! Ik ben heel benieuwd! x